485 lat temu Włoszczowa uzyskała prawa miejskie

W 1539 roku Hieronim Szafraniec, syn Stanisława, otrzymał z rąk króla Zygmunta Starego prawa miejskie dla Włoszczowy. Miasto zostało ulokowane na prawie magdeburskim (niemieckim) około 2 kilometry na zachód od obronnego dworu (Podzamcza). Hieronim Szafraniec był sympatykiem protestantyzmu, dzięki czemu kościół katolicki został zamieniony na zbór kalwiński. Po śmierci Hieronima (około 1555 roku) dobra włoszczowskie przeszły w ręce jego córek, jak również bratanka Stanisława. Po Szafrańcach właścicielami miasta byli Oleśniccy, Krezowie, Straszowie. XVII wiek jest okresem, w którym osiedlili się we Włoszczowie na stałe Żydzi.

Historyczną datą, która zmieniła oblicze Włoszczowy, jest 21 lipca 1539 roku. Udokumentowane dzieje Włoszczowy sięgają połowy XII wieku. Burzliwe były przez wieki losy miasta wzmiankowanego w 1154 roku. Włoszczowa była miejscem walk powstania styczniowego i w 1870 została pozbawiona praw miejskich. Podczas okupacji niemieckiej istniał tutaj przymusowy obóz pracy dla ok. 2,5 tys. osób oraz getto dla ok. 6 tys. osób, z których większość wywieziono do obozu zagłady w Treblince. Był to także teren działalności oddziałów Armii Krajowej. W czasach powojennych Włoszczowa zasłynęła po strajku szkolnym w obronie krzyży w 1984 roku.

Źródło: UMiG Włoszczowa